De eerste 2 dagen..

(voor ik begin weer de instructie door al mijn spellings- en typefouten heen te lezen, want ik zit gewoon blind m’n dagboek over te schrijven en let even niet op het taalgebruik..)

Chennai, Zaterdag 9 feb 2008

Wouw, ik begin eigenlijk altijd te schrijven met ‘waar moet ik nou weer beginnen..’ en deze keer is het weer niet anders..

De vlucht heen was heerlijk: ik had een verschrikkelijke plek, de middelste stoel van het rijtje van drie achter de rij naast de nooduitgang, maar zonder extra beenruimte (minder zelfs als het aan mij ligt!). Naast mij een klein meisje uit Noorwegen zonder stoel voor haar vanwege de nooduitgang daar. Vraagt ze me of ik wil ruilen, want het maakt haar toch niet zo veel uit! Zo lief!! Dus uitgestrekt kunnen liggen en beetje met haar gepraat. Erg gezellig dus allemaal!
Eenmaal in Chennai op het vliegveld lang moeten wachten op koffer, maar ondertussen genoten van alle mensen om me heen. Vooral de politie agente in uniform-sari inclusief epauletten intrigeerde mij. Een sari bestaat uit een topje tot boven de buik met om de rest van het lichaam een doek gewikkeld. De manier waarop ze dat doen laat eigenlijk altijd een soort buik in kijk achter, wat bij zo’n politie uniform geen enkele invloed heeft op haar autoriteit gelukkig, maar voor mij toch een raar gezicht is.

Nu zit ik naast het zwembad op een ronde lounge bank met kussens (weinig licht alleen..) en lounge banken in hemelbed worm met doeken die rustig heen en weer waperen (zie foto’s). Het uitzicht op het zwembad, met water dat over de rand valt en de prachtige met verschillende gekleurde blauwe steentjes tegen de wand, geven het geheel een heel aangenaam gevoel. Op de achtergrond 8 verdiepingen lager hoor ik zachtjes het getetter en getoeter van het drukke verkeer. De galzen wanden die het terras afbakenen geven me het gevoel alsof ik op een sjieke locatie in Amsterdam zit. Maar ik zal eerlijk zijn zo dacht ik er vanochtend niet over…

Nadat er keurig een mannetje met een bordje ‘Miss Elzinga, Elsevier’ op me stond te wachten in de grote menigte achter de dranghekken op het vliegveld reed deze man rustig de auto voor, die keurig dicht en met airco uitgerust mij voor de deur van het hotel afzette. De Abba muziek gaf afleiding van de drukte op de weg, desondanks kwam er een Delhi gevoel in me naar boven.

De opmerking van een collega in Amsterdam die hier al eens een maandje had gezeten ‘Je hoeft er geen deur meer open te doen!’ is helemaal waar en ik moest dan ook erg om mezelf lachen toen ik toch een deur probeerde te openen en vervolgens in een schoonmaakhok terecht kwam ipv de lobby.. zucht..

Anyway, na een uitgebreide rondleiding door het hotel ‘want let’s face it.. ik kom hier te wonen en dat vind men hier heel wat..) kom ik op m’n kamer die inderdaad net als op de foto’s op internet een ‘see through’ window hebben tussen bed en bad. Het bad is wel minder fancy dan op de foto hoor.. Verder hele mooie kamer.

Na eerst de fam. te hebben gebeld neem ik een lekkere douche. Het is hier 4,5 uur later met als gevolg dat ik nog helemaal niet moe ben. Na hier en daar nog wat uitpakken ga ik om half 4 ’s nachts dan eindelijk naar bed. Morgen is er tot half 10 ontbijt dus..

Tja, het was natuurlijk te verwachten dat ik, toen de wekker om 9 uur ging, moelijk uit m’n bedje kon komen. Toch nog maar snel naar beneden gegaan en een paar broodjes in het restaurant gegeven. Daarna om toch een beetje aan m’n nieuwe plekje te wennen een stukje buiten gelopen. Speciaal een wat langer rokje aangedaan en lange mauwen. Helaas helemaal fout.. moet juist andersom; Geen blote benen en juist wel korte mauwen! (oh mijn god, op de achtergrond begint nu de vogeltjes dans te spelen.. het orgel op de haarlemmerstraat in Leiden is er niets bij!) Ik ovelde me (en werd ook) enorm aangekeken en na een half blokje om wist ik niet hoe snel ik weer naar het hotel terugkeerde. Een vervelend gevoel bekroop mij en omdat ik het aan de jetlag toeshreef kroop ik snel m’n bedje weer in om een aantal uurtjes slaap in te halen.. Verschrikkelijk gedroomd en met een koorts gevoel wakker geworden, het werd me even allemaal te veel.. Het idee niet rustig over straat te kunnen lopen beangstigde me enorm.

Daarom begon ik aan mijn wel bekende noodplan, al meerdere keren uitgevoerd en wel in veel benauwerende situaties dan deze!! Dus eerst koffers uitgepakt en orde gemaakt op m’n kamer. Badkamer uitgerust met al m’n spullejtes. Heerlijk warme douche genomen en meelf verwend met de net uigestalde zalfjes en cremetjes (die mijn koffer by the way 11 kilo overgewicht bezorgde, maar daar werd gelukkig overheen gekeken bij het inchecken..!!) Daarna uit m’n net ingedeelde kasten een betere oufit uitgezocht die lekker zit en niet opvalt buiten. Een ketting om de hals , want dat schijnt te horen.. Handtas ingepakt, sultana op en naar buiten.. Aller belangrijkst is dat ik vandaag nog de stad ga verkennen voordat ik m’n hotel niet meer uitkom!

Ik realiseer me dat het makkelijker is om in een vervallen hotel te zitten en vanuit daar je weg te zoeken, dan in luxe te leven en dan weer de vieze straat op te moeten..

In het hotel even EUR 10,- gewisseld (waarom had ik ook alweer niet gepind op Schiphol???) voor 530 rupees.. om vervolgens met een auto riksja een ABN-AMRO bank te zoeken in de hoop daar geld te kunnen krijgen. Die bank is schijnbaar dichtbij het hotel zei de portier dus nadat hij de riksja had geregeld en uit had gelegd waar ik heen wilde, verdwaalde de oude man volledig om me vervolgens bij de American Express bank af te zetten. Na een 2e uitleg van de bewaker aldaar weer terug gereden om nog op geen 2 straten en het hotel verwijderd de goede bank te vinden. Lang leven de ABN waar ik zonder moeite gewoon geld uit de pinautomaat buiten kon pinnen!!Dat stelde me heerlijk gerust!

Met genoeg geld opzak en de driver 40 rupees gegeven, vluchtte ik voor de oude man om een betere driver te vinden om me door de stad te rijden. Helaas had hij me toch gezien en toen kwam ik niet meer van hem af. Hij zag het geheel als een goeie truc van mij en verlaagde z’n eerdere aanbod voor de stad rondrit met de helft. De oude man had iets heel onschuldigs over zich waardoor ik de gok nam en weer bij hem instapte. Voor 200 rupees (ik vrees ook veel te veel, maar vandaag gaat het even niet om het afdingen maar om me hier thuis te voelen!) heeft hij me 5 uur rond gereden en van alles laten zien. M’n eerste doel was om zelf ergens een lunch te vergaren, dus op naar de supermarkt. Na 2 ‘groente boertjes’ te hebben bezocht (ik vraag me af wat m’n ameubes zouden doen als ik daar iets van had gegeten..!!) kwam de hint door en stopte hij even later bij de bakker. Voor nog geen 50 rupees (iets van 1 euro) kocht ik 4 lekkere broden, waarvan ik de oude man ook heb laten meegenieten.
Vervolgens op naar de tempels, maar eerst (om m’n blunder van vanochtned te verwerken) een sari gekocht. Althans niet een omslag sari, maar een lange blouse met bijpassende roek en sjaal (zie foto). (Trouwens weer verschrikkelijk afgezet, maar daar ging het tenslotte vandaag even niet om!)

Daarna van de ene tempel naar de andere. De Kapalisvara tempel vond ik erg indrukwekkend. M’n driver gaf uitleg en z’n bezorde woorden deden hem meer vertrouwen dan voorheen. Ik laat m’n duur gekochte Sari en slippers (Havaiana’s uiteraard!) in de riksja en ga kijken. Er heerst een serene sfeer en er worden volop rituele uitevoerd waar ik niet aan mee mag doen. Hier en daar zitten wat groepjes mensen met kinderen rustig te praten. Ik loop een rondje en kijk nog wat bij de rituelen voordat ik weer mijn wachtende riksja in duik. We vervolgen onze weg en na nog wat stops komen uit op Marina beach. Veels tank, maar de lachende gezichtjes van twee kleine kindjes die voor het eerst een blanke huid aanraken maakt het goed. Er wordt gevliegerd op het strand en er is geen blanke te bekken. Indiase stelletjes zitten lieflijk in elkaars armen naar de zee te kijken. LET OP: naar de zee, want de zon gaat aan de andere kant van de stad onder!!!

Verder na wat irritante stops bij die grote aansmeer bedrijven, waar ik me trouwens kostelijk amuseer met het verhaal dat ik voor de tweede keer ga trouwen, maar dan in India en een hele mooie diamanten ring zoek en dat m’n man die voor me gaat kopen als hij over twee maanden komt..!! Leuk want zo krijg ik niet alleen, zonder dat ik koop, alle mooie diamanten ringen te zien, maar nog eens leuke tips voor de bruiloft! En, Jagdesh (een collega in Amsterdam), ik heb meteen even uitgeprobeerd hoe men hier reageerd als ik het over ‘Swedtha’ (dé beroemde filmactrice uit Mumbay) heb en da tik via jou haar man ken.. Grote ogen en diepe bewonding!! Eentje komt met het tegen verhaal dat hij Hint (je weet wel van Idols en het songfestival) in z’n winkel had en ze iets voor hem had gezongen!

Het valt me op hoe weinig blanken ik op straat tegen kom (behalve in de irritante ‘American’ shops. Het is dat meneer de driver daar gratis eten en bezine krijgt.. Had ik maar niets gezegd trouwens, want na mijn ‘No American shops!’ stopt hij ook niet meer bij het ‘city centre’ waar alle grote Amerikaanse merken winkels zijn. Alleen de Nike winkel krijg ik te zien, maar alleen omdat ik m’n woorden terug neem en de Nike winkel naast weer zo’n irritante ‘American shop’ ligt. Ik geef het op!)
De oude man weet wel alle grote drukke straten met file te ontlopen, waardoor ik ook de arme buurten en kleine straatjes met het echte leven te zien krijg.

Ik heb genoten van deze dag en grijp elke ontmoeting aan om een appartment te vinden, want zo vind ik Chennai veel leuker; lekker dicht bij de straat ipv in een lux hotel! Ondanks dat keer ik terug naar m’n hotel en spoel de vieze stank en uitlaatgassen van me af. Ik trek een kort jurkje aan en een leuks hirtje om boven te gaan eten op de lounge bedden rond het zwembad… Daar schrijf ik eindelijk de afgelopen 2 dagen van me af in m’n dagboek.
Het is nieuw voor me om tussen luxe en armoede te switchen, maar na vandaag he bik de eerste stap gezet in de goede richting en voel ik me weer helemaal de oude!

Het is een heel verhaal geworden over maar twee dagen, dus dat beloofd nog wat voor de komende maanden, al zullen die voornamelijk in het teken staan van hard werken.

Ik mis jullie allemaal en heb de foto boekjes en albums van Gabon weer aan m’n muur hangen en lach elke keer weer al ik iedereen op de foto zie!

Dikke kus,
Peny