Limbe & Mnt Cameroon
Door: Penny
Blijf op de hoogte en volg Penny
27 Maart 2005 | Nederland, Amsterdam
Dinsdag 8 Maart
---
Insert dagboek
Al kan ik de slaap niet helemaal vatten, toch blijft het zeer speciaal om zo buiten te slapen. Op de achtergrond kun je de zee horen. Als ik eindelijk in slaap val wordt ik wakker door de felle flitsen. Daarna gaat het stormen en onweren. Even denken we dat het beter is naar binnen te gaan, maar we worden maar een beetje nat, dus blijven we buiten liggen.
Woensdag 9 maart
De volgende ochtend worden we gewekt door de ochtend zon. We halen wat onbijt aan de overkant van de botanische tuinen en drinken dan nog een kop koffie bij het hotel in de tuin. S middags vertrekken we met een taxi naar een strandje verderop om daar even te genieten van de zee en het zwarte strand.
Rond 6 uur staan we weer klaar bij de taxi om weer richting Buea te gaan. We worden minder afgezet dan de vorige keer en minder aangehouden onderweg, dus dat scheelt. Ook het tweede busje waar we mee moesten gaan vertrekt na aandringen zelfs wanneer wij willen en we hebben alle ruimte omdat het een busje is voor zo’n 20 personen waar we maar met z’n 5 en in zitten!
We worden keurig afgezet bij het Ecotourisme Bureau voor Mount Cameroon. Daar regelen we de laatste voorbereidingen voor de trip omhoog en worden daarna naar het guesthouse gebracht. Het valt mij op dat we nu al een paar avonden voor zeer goedkoop (3000 cfa pp pn) slapen en telkens ongeveer een heel huis voor ons alleen krijgen.. Ook deze keer is het een enorm huis wat me doet denken aan een societeit van een vereniging. We krijgen 3 slaapkamers aangewezen, maar ook een salon met ruime stoelen. Er zijn twee badkamertjes (alleen geen water..) en nog een speciale eettafel en ontvangst ruimte. Alles is natuurlijk in Kameroenese staat, maar het is toch prima vertoeven. Bovendien wordt er meteen een maaltijd voor ons gekookt en dus kunnen we daarna met een volle buik naar bed om morgen ochtend te beginnen aan de 4000m hoge klim Mt Cameroon op! Ik hoop ’s avonds dat ik goed zal slapen, want dat kan ik wel gebruiken na afgelopen nacht. Helaas valt dat tegen en vind ik mezelf midden in de nacht naast me bed staand, schreeuwd te smeken die spin weg te halen.. Na een paar tellen heb ik door dat het de Lariam weer is geweest.. zucht..
’s Ochtends doen we nog wat voorbereiding en inkopen voor de 3 dagen (Christina, Hannes, Anna en Regina gaan 3 dagen de berg beklimmen. Ik ga na de tweede dag weer terug naar beneden zodat ik op tijd in Yaounde weer ben en nog naar Kribi kan doorreizen.) Op de berg schijnt geen water te zijn, dus moet er voor 2 dagen aan flessen Tangui mee.. Gelukkig staan er 3 porteurs klaar en 1 gids die alles goed inpakken. We hebben matrasjes gehuurd, slaapzakken (ik neem m’n eigen mee), regenjassen en een kookstelletje.
Rond half 10 beginnen we met de klim. Eerst gaan we met de taxi naar het begin punt en dan klimmen we eerst een stuk berg op waar nog mensen wonen en op het land dingen verbouwen. Al gauw komen we in de zone waar zich subtropisch regenwoud bevind. Het is prachtig. De temperatuur is comfortabel door de schaduw van de immense bomen en varens. Overal om je heen is het groen. Gelukkig dat het gebied zo ontzettend mooi is, want de weg erdoorheen is afschuwelijk. Stijl, glad, veel stenen en warm. Na de hele klim en afdaling durf ik te zeggen dat de eerste 40 minuten het ergste waren. Al had ik geen problemen met verzuurde benen of slechte knieen, de lucht was zelfs onderaan de berg zo ijl dat ik nauwelijks kan ademhalen. Na 10 stappen ben ik uitgeput. M’n longen doen hun best en m’n hart klopt als een gek om m’n spieren van zuurstof te voorzien, maar dit is niet best! Ik zet toch maar door, maar het wordt niet beter. Dus wen ik er maar aan en loop ik stevig door. Na 30 minuten neemt de gids wat spullen uit m’n rugzak over en dat scheelt veel. (we hebben 3 porteurs en de 3 zwaarste zakken hebben zij, mijn zak was niet zo zwaar dus draag ik die zelf) Helaas is er niet veel verbetering en moet ik toch om de zoveel tijd even stoppen om m’n hart onder controle te krijgen. De tocht is zwaar en de helling wordt alleen maar stijler. Na 3 uur klimmen komen we gelukkig bij de eerste hut aan. Het is een golfplate huisje op palen en that’s it. Onderaan het huisje loopt nog een heel klein stroompje water uit de rotsen wat we aftappen in de leeg gedronken flessen. We gooien er wat reinigings tabletten in en dan is het weer te drinken of in iedere geval te gebruiken om vanavond mee te koken. Na een kleine lunch en even uitrusten vertrekken we weer. Langzaam worden we omringt door het wolken dek. Het is een dichte mist die je ziet langs bewegen. Het pad is nu nog stijler dan voorheen en ik probeer te genieten van het regenwoud terwijl m’n ademhaling nog nooit zo zwaar is geweest. We klimmen hoger en hoger en op een gegeven moment komen we bij de grens van het tropisch regenwoud en de savannah. Het is een scherpe gres. In twee passen bevind je je ineens in een totaal andere wereld. Geen planten, groene bomen en schaduw, maar een uitgestrekte lege vlakte van dor gras met af en toe een eenzaam struikje. De berg is een volcaan, en de grond is vulcanisch materiaal. Hier in de savanna is het goed te zien en lopen we verder over afbrokkelend lava gesteente. Als ik dacht dat het niet stijler kon, wordt het nu nog stijler. Het is nu al behoorlijk klimmen geworden in plaats van ‘lopen’. De top is nog lang niet in zicht en voor me rust een enorm hoge wand die er niet aantrekkelijk uit ziet om te beklimmen. Gelukkig zie ik op een gegeven moment een hut in zicht. De teleurstelling is groot als ik te horen krijg dat dit niet hut twee is, maar een tijdelijke andere hut die niet meer gebruikt wordt. Ondertussen vraag ik me af of ik het risico loop een hartaanval te krijgen door deze klim, maar hoop maar op het beste. Dan bereiken we na 3 uur klimmen vanaf de eerste hut een boom. De enige boom in de wijde omgeving die hier overleefd en daarom de ‘magic tree’ genoemd. Opnieuw is de teleurstelling groot als de gids verteld dat het vanaf hier nog 2,5 uur klimmen is. Toch zie ik het einde naderen en zetten we met z’n alle door. Ik vraag me af waarom ik net nog dacht dat ‘dit’ pas echt klimmen was, want de volgende 2 uur zijn nog veel stijler dan voorheen. Ik kan maar iets van 10 stappen zetten tot ik ademnood krijg, dus opschieten doet het niet. Thank God, als ik uiteindelijk de tweede hut in zicht krijg en de klim er eindelijk op zit.
Ook deze hut is van golfplate in elkaar gezet met hier en daar hout en een betonnen vloer, waar ik me van af vraag hoe dat beton daar is gekomen.. Er zijn meer van deze hutten, zodat de gidsen apart zitten. In het hutje is een verhoging gemaakt waar we kunnen slapen. De gidsen rollen de matjes en slaapzakken voor ons uit en ik vraag me af wanneer ik nog eens goed zal slapen, aangezien de houten planken en het immens dunne matje niet veel goeds voorspellen.
Buiten ligt iedereen voor pampus met z’n benen omhoog. Het is raar, maar mijn voeten en beten hebben nergens last van en als m’n ademhaling weer een beetje normaal is geworden voel ik me eigenlijk best goed. De conditie die ik heb opgebouwd in de bush heeft dus toch z’n vruchten afgeworpen, aangezien m’n benen niet een keer zijn verzuurd gedurende de klim en dat het grootste probleem bij de andere is geweest..
Als we een beetje gesattled zijn neemt de gids ons mee naar een grot niet ver van het hutje. Het is een diepe donkere grot en ik baal dat ik de batterijen van m’n zaklamp niet even heb vervangen voordat ik weg ging. We klimmen naar benenden en een paar meter in de grot, maar we hebben te weinig licht om verder te gaan. Helaas zien we geen vleermuizen.
Terug in de hut neem ik een kijkje in de hut van de gidsen. Zij zitten met z’n alle gezellig op hun slaapzak op de grond die bedekt is met hooi. In het midden liggen stenen waar een groot kampvuur op is gemaakt en een pannetje staat te pruttelen. Ik neem plaats bij m’n gids en voel me er op de een of andere manier meer thuis dan in onze eigen hut. We kletsen gezellig wat , maar daarna is ons eten ook weer klaar en loop ik weer terug.
Als avond eten koken we wat rijst met pasta in water met boillon. We eten er allemaal goed van, want we hebben enorme honger. Het restje wat overblijft is het ontbijt.. Eigenlijk gaan we meteen na het eten ons bed in en wonder boven wonder slaap ik zowat meteen en merk ik niets van de rest van groep die de hele nacht wakker is geweest omdat er een muis liep.. (dat was ik wel gewend na Benoue waarschijnlijk)
De volgende ochtend staan we om half 6 op om om 6 uur de klim en voor mij de afdaling weer in te zetten. Ik heb besloten niet nog eens 4 uur naar de top te klimmen, aangezien de lucht er niet beter op wordt en dan ben ik op tijd in Yaounde om zaterdag naar Kribi te vertrekken. Als ik rond 7 uur met m’n gids de afdaling inzet voel ik me erg smerig.. Er is geen water in hut 2 dus ik heb me al een tijdje niet gewassen. M’n tanden heb ik niet gepoets om het spaarzame Tangui water te sparen. Bovendien heb ik in dezelfde kleren geslapen die ik nu weer aan heb. Maar goed, ik ga er weer helemaal voor en waag me tot de stijle afdaling. Gelukkig heb ik het vooruitzicht dat de helling nu alleen nog maar minder stijl wordt. Ondanks dat is het nog een hele tocht. Ik ben iets van 3 keer uitgegleden en naar benenden gevallen en ben ik blij als we in de eerste hut aankomen. De afdaling gaat twee keer zo snel als de klim omhoog en omdat ik nu geen last heb van m’n ademhaling door de mindere inspanning die m’n spieren hoeven te geven zetten we er behoorlijk de vaart in. Soms rennen we zelfs een stukje naar beneden om daarna weer afgeremd te worden als we weer omhoog moeten ergens. Bovendien draagt m’n porteur m’n tas en dus is de afdaling een stuk relaxer!
Als we bijna beneden zijn aangekomen begin ik m’n benen te voelen. Het zijn voornamelijk m’n knieen. Zij vangen natuurlijk elke klap op die je maakt bij elke stap. Even later beginnen ook de puntjes van m’n tenen pijn te doen, omdat die telkens naar voren schuiven tegen m’n schoenen omdat het zo stijl afloopt. Maar het eindpunt is in zicht dus zet ik nog maar even door.
Het voelt goed als ik weer in het kantoortje beneden sta en ben blij dat ik m’n slippers aan kan doen. Ik blijf niet te lang wachten en neem snel een taxi naar het bus station waar ik de bus neem naar Douala. Deze keer hoop ik op een beter bus dan vorige keer, helaas zijn die er niet. Dan maar voorin naast de chauffeur gaan zitten en dat helpt gelukkig. In de bus val ik steeds een beetje in slaap en ik wordt wakker als we aangekomen zijn in Douala.
Waarschijnlijk was het beter geweest als ik eerder wakker was geworden want de drukte van Douala en de opdringerige mannen die zich meteen om me heen verzamelen overrompelen me een beetje. Iedereen probeert me hun busje of auto in te krijgen en het duurt even voordat ik door heb wat ik het beste kan kiezen. Uiteindelijk kom ik in een busje terecht dat het goedskoopst was. Als ik weer voorin plaats neem steken er 5 armen door het raampje van mannen die me waarschuwen dat dit een slechte bus is en dat ik beter bij hun in hun auto kan stappen.. Als ik ze weg wuif probeert er zelfs 1 m’n portemonaille uit m’n handen te grijpen. Deze krijgt een klap naar z’n hoofd en als hij het daarna nog een keertje probeert sta ik op het punt om hem met m’n ellenboog een blauw oog te geven als gelukkig het busje wegrijdt. Goed dat was Douala.. maar nee.. het busje is een soort stadsbusje en zet me uiteindelijk vlak bij het station af waar de grote bus naar Yaounde van vertrekt. Gelukkig blijf ik deze rit wakker en kan ik het helemaal aan om me weer in de menigte in Douala te mengen. Ik wimpel iedereen af en stop m’n geld goed weg. Bij het station haal ik een kaartje, wat opeens veel duurder is dan op de heenweg (7000 i.p.v. 5000 cfa), maar de prijs staat zo overal aangegeven en dus betaal ik het maar in de hoop een goeie plaats te kunnen bemachtingen. Als ik naar buiten ga om in de overvullen bus te gaan stappen wordt ik terug verwezen naar de geairconditionde hal. Dat was gelukkig niet de bus naar Yaounde. Een paar minuten later staat iedereen op en loopt naar een andere bus. Een geheel geairconditionde bus waar zelfs helpers staan die aan je tas een kaartje hangen zodat ze weten van wie welke bagage is. Keurig wordt door een juffrouw de kaartjes gestampeld. En ik neem voorin de bus plaats vlak voor de tv waar ‘West Life’ met een life concert bezig is… Dit is het geld meer dan waard, vooral als de bus ook nog eens te vroeg vertrekt en niet vol zit, zodat ik een hele bank voor me alleen heb! Ongelofelijk, wat een verschil en om eerlijk te zijn ik heb geen flauw idee of ik nu ergens anders kaartjes heb gekocht dan normaal of dat dit stom toeval is. Hoe dan ook dit is erg confortabel reizen, vooral als halverwege de reis een vrouw langs komt met sandwiches en drinken en ze me raar aankijkt als ik ervoor wil betalen.. Dit eten en drinken is gratis in de bus!!???!! We komen uiteraard optijd aan in Yaounde waar ik Solenge bel. Even later komt Silvie me ophalen. We stoppen onderweg nog even bij een begrafenis (cafeetje waar iedereen te veel zit te drinken) om daar wat mensen te groeten. Dit is weer lekker gezellig en ik heb weer een hoop lol met de mensen, die me een voor een of zelf als vrouw willen of willen uithuwelijken aan hun zoon. We zijn allemaal geamuseerd als ik het spelletje mee speel. Dit is trouwens ook het eerste tentje waar ik huisdieren over de grond zie lopen namelijk 2 cavias!
Ondertussen doen m’n knieen en tenen meer en meer pijn en ben ik blij als we richting huis gaan. Daar neem ik als eerste een douche en was ik me flink! Daarna hebben Silvie en Solenge weer een heerlijke vis voor me klaar gemaakt, waar ik meer dan normaal van smul, omdat het eten van gisteravond nou niet echt m’n buik had gevuld.. Voor de rest geniet ik van het bijkletsen met deze lieve mensen die zo ontzettend goed voor me zorgen. Ik vraag me af wat ik in hemelsnaam terug kan geven als dank.
Ik eet met weer vol bij Soange, want de 2 dagen Mnt Cameroon waren, wat betrect eten niet al te goed verlopen. S avonds pak ik weer opnieuw m´n tas in voor kribi.
---
Insert dagboek
Al kan ik de slaap niet helemaal vatten, toch blijft het zeer speciaal om zo buiten te slapen. Op de achtergrond kun je de zee horen. Als ik eindelijk in slaap val wordt ik wakker door de felle flitsen. Daarna gaat het stormen en onweren. Even denken we dat het beter is naar binnen te gaan, maar we worden maar een beetje nat, dus blijven we buiten liggen.
Woensdag 9 maart
De volgende ochtend worden we gewekt door de ochtend zon. We halen wat onbijt aan de overkant van de botanische tuinen en drinken dan nog een kop koffie bij het hotel in de tuin. S middags vertrekken we met een taxi naar een strandje verderop om daar even te genieten van de zee en het zwarte strand.
Rond 6 uur staan we weer klaar bij de taxi om weer richting Buea te gaan. We worden minder afgezet dan de vorige keer en minder aangehouden onderweg, dus dat scheelt. Ook het tweede busje waar we mee moesten gaan vertrekt na aandringen zelfs wanneer wij willen en we hebben alle ruimte omdat het een busje is voor zo’n 20 personen waar we maar met z’n 5 en in zitten!
We worden keurig afgezet bij het Ecotourisme Bureau voor Mount Cameroon. Daar regelen we de laatste voorbereidingen voor de trip omhoog en worden daarna naar het guesthouse gebracht. Het valt mij op dat we nu al een paar avonden voor zeer goedkoop (3000 cfa pp pn) slapen en telkens ongeveer een heel huis voor ons alleen krijgen.. Ook deze keer is het een enorm huis wat me doet denken aan een societeit van een vereniging. We krijgen 3 slaapkamers aangewezen, maar ook een salon met ruime stoelen. Er zijn twee badkamertjes (alleen geen water..) en nog een speciale eettafel en ontvangst ruimte. Alles is natuurlijk in Kameroenese staat, maar het is toch prima vertoeven. Bovendien wordt er meteen een maaltijd voor ons gekookt en dus kunnen we daarna met een volle buik naar bed om morgen ochtend te beginnen aan de 4000m hoge klim Mt Cameroon op! Ik hoop ’s avonds dat ik goed zal slapen, want dat kan ik wel gebruiken na afgelopen nacht. Helaas valt dat tegen en vind ik mezelf midden in de nacht naast me bed staand, schreeuwd te smeken die spin weg te halen.. Na een paar tellen heb ik door dat het de Lariam weer is geweest.. zucht..
’s Ochtends doen we nog wat voorbereiding en inkopen voor de 3 dagen (Christina, Hannes, Anna en Regina gaan 3 dagen de berg beklimmen. Ik ga na de tweede dag weer terug naar beneden zodat ik op tijd in Yaounde weer ben en nog naar Kribi kan doorreizen.) Op de berg schijnt geen water te zijn, dus moet er voor 2 dagen aan flessen Tangui mee.. Gelukkig staan er 3 porteurs klaar en 1 gids die alles goed inpakken. We hebben matrasjes gehuurd, slaapzakken (ik neem m’n eigen mee), regenjassen en een kookstelletje.
Rond half 10 beginnen we met de klim. Eerst gaan we met de taxi naar het begin punt en dan klimmen we eerst een stuk berg op waar nog mensen wonen en op het land dingen verbouwen. Al gauw komen we in de zone waar zich subtropisch regenwoud bevind. Het is prachtig. De temperatuur is comfortabel door de schaduw van de immense bomen en varens. Overal om je heen is het groen. Gelukkig dat het gebied zo ontzettend mooi is, want de weg erdoorheen is afschuwelijk. Stijl, glad, veel stenen en warm. Na de hele klim en afdaling durf ik te zeggen dat de eerste 40 minuten het ergste waren. Al had ik geen problemen met verzuurde benen of slechte knieen, de lucht was zelfs onderaan de berg zo ijl dat ik nauwelijks kan ademhalen. Na 10 stappen ben ik uitgeput. M’n longen doen hun best en m’n hart klopt als een gek om m’n spieren van zuurstof te voorzien, maar dit is niet best! Ik zet toch maar door, maar het wordt niet beter. Dus wen ik er maar aan en loop ik stevig door. Na 30 minuten neemt de gids wat spullen uit m’n rugzak over en dat scheelt veel. (we hebben 3 porteurs en de 3 zwaarste zakken hebben zij, mijn zak was niet zo zwaar dus draag ik die zelf) Helaas is er niet veel verbetering en moet ik toch om de zoveel tijd even stoppen om m’n hart onder controle te krijgen. De tocht is zwaar en de helling wordt alleen maar stijler. Na 3 uur klimmen komen we gelukkig bij de eerste hut aan. Het is een golfplate huisje op palen en that’s it. Onderaan het huisje loopt nog een heel klein stroompje water uit de rotsen wat we aftappen in de leeg gedronken flessen. We gooien er wat reinigings tabletten in en dan is het weer te drinken of in iedere geval te gebruiken om vanavond mee te koken. Na een kleine lunch en even uitrusten vertrekken we weer. Langzaam worden we omringt door het wolken dek. Het is een dichte mist die je ziet langs bewegen. Het pad is nu nog stijler dan voorheen en ik probeer te genieten van het regenwoud terwijl m’n ademhaling nog nooit zo zwaar is geweest. We klimmen hoger en hoger en op een gegeven moment komen we bij de grens van het tropisch regenwoud en de savannah. Het is een scherpe gres. In twee passen bevind je je ineens in een totaal andere wereld. Geen planten, groene bomen en schaduw, maar een uitgestrekte lege vlakte van dor gras met af en toe een eenzaam struikje. De berg is een volcaan, en de grond is vulcanisch materiaal. Hier in de savanna is het goed te zien en lopen we verder over afbrokkelend lava gesteente. Als ik dacht dat het niet stijler kon, wordt het nu nog stijler. Het is nu al behoorlijk klimmen geworden in plaats van ‘lopen’. De top is nog lang niet in zicht en voor me rust een enorm hoge wand die er niet aantrekkelijk uit ziet om te beklimmen. Gelukkig zie ik op een gegeven moment een hut in zicht. De teleurstelling is groot als ik te horen krijg dat dit niet hut twee is, maar een tijdelijke andere hut die niet meer gebruikt wordt. Ondertussen vraag ik me af of ik het risico loop een hartaanval te krijgen door deze klim, maar hoop maar op het beste. Dan bereiken we na 3 uur klimmen vanaf de eerste hut een boom. De enige boom in de wijde omgeving die hier overleefd en daarom de ‘magic tree’ genoemd. Opnieuw is de teleurstelling groot als de gids verteld dat het vanaf hier nog 2,5 uur klimmen is. Toch zie ik het einde naderen en zetten we met z’n alle door. Ik vraag me af waarom ik net nog dacht dat ‘dit’ pas echt klimmen was, want de volgende 2 uur zijn nog veel stijler dan voorheen. Ik kan maar iets van 10 stappen zetten tot ik ademnood krijg, dus opschieten doet het niet. Thank God, als ik uiteindelijk de tweede hut in zicht krijg en de klim er eindelijk op zit.
Ook deze hut is van golfplate in elkaar gezet met hier en daar hout en een betonnen vloer, waar ik me van af vraag hoe dat beton daar is gekomen.. Er zijn meer van deze hutten, zodat de gidsen apart zitten. In het hutje is een verhoging gemaakt waar we kunnen slapen. De gidsen rollen de matjes en slaapzakken voor ons uit en ik vraag me af wanneer ik nog eens goed zal slapen, aangezien de houten planken en het immens dunne matje niet veel goeds voorspellen.
Buiten ligt iedereen voor pampus met z’n benen omhoog. Het is raar, maar mijn voeten en beten hebben nergens last van en als m’n ademhaling weer een beetje normaal is geworden voel ik me eigenlijk best goed. De conditie die ik heb opgebouwd in de bush heeft dus toch z’n vruchten afgeworpen, aangezien m’n benen niet een keer zijn verzuurd gedurende de klim en dat het grootste probleem bij de andere is geweest..
Als we een beetje gesattled zijn neemt de gids ons mee naar een grot niet ver van het hutje. Het is een diepe donkere grot en ik baal dat ik de batterijen van m’n zaklamp niet even heb vervangen voordat ik weg ging. We klimmen naar benenden en een paar meter in de grot, maar we hebben te weinig licht om verder te gaan. Helaas zien we geen vleermuizen.
Terug in de hut neem ik een kijkje in de hut van de gidsen. Zij zitten met z’n alle gezellig op hun slaapzak op de grond die bedekt is met hooi. In het midden liggen stenen waar een groot kampvuur op is gemaakt en een pannetje staat te pruttelen. Ik neem plaats bij m’n gids en voel me er op de een of andere manier meer thuis dan in onze eigen hut. We kletsen gezellig wat , maar daarna is ons eten ook weer klaar en loop ik weer terug.
Als avond eten koken we wat rijst met pasta in water met boillon. We eten er allemaal goed van, want we hebben enorme honger. Het restje wat overblijft is het ontbijt.. Eigenlijk gaan we meteen na het eten ons bed in en wonder boven wonder slaap ik zowat meteen en merk ik niets van de rest van groep die de hele nacht wakker is geweest omdat er een muis liep.. (dat was ik wel gewend na Benoue waarschijnlijk)
De volgende ochtend staan we om half 6 op om om 6 uur de klim en voor mij de afdaling weer in te zetten. Ik heb besloten niet nog eens 4 uur naar de top te klimmen, aangezien de lucht er niet beter op wordt en dan ben ik op tijd in Yaounde om zaterdag naar Kribi te vertrekken. Als ik rond 7 uur met m’n gids de afdaling inzet voel ik me erg smerig.. Er is geen water in hut 2 dus ik heb me al een tijdje niet gewassen. M’n tanden heb ik niet gepoets om het spaarzame Tangui water te sparen. Bovendien heb ik in dezelfde kleren geslapen die ik nu weer aan heb. Maar goed, ik ga er weer helemaal voor en waag me tot de stijle afdaling. Gelukkig heb ik het vooruitzicht dat de helling nu alleen nog maar minder stijl wordt. Ondanks dat is het nog een hele tocht. Ik ben iets van 3 keer uitgegleden en naar benenden gevallen en ben ik blij als we in de eerste hut aankomen. De afdaling gaat twee keer zo snel als de klim omhoog en omdat ik nu geen last heb van m’n ademhaling door de mindere inspanning die m’n spieren hoeven te geven zetten we er behoorlijk de vaart in. Soms rennen we zelfs een stukje naar beneden om daarna weer afgeremd te worden als we weer omhoog moeten ergens. Bovendien draagt m’n porteur m’n tas en dus is de afdaling een stuk relaxer!
Als we bijna beneden zijn aangekomen begin ik m’n benen te voelen. Het zijn voornamelijk m’n knieen. Zij vangen natuurlijk elke klap op die je maakt bij elke stap. Even later beginnen ook de puntjes van m’n tenen pijn te doen, omdat die telkens naar voren schuiven tegen m’n schoenen omdat het zo stijl afloopt. Maar het eindpunt is in zicht dus zet ik nog maar even door.
Het voelt goed als ik weer in het kantoortje beneden sta en ben blij dat ik m’n slippers aan kan doen. Ik blijf niet te lang wachten en neem snel een taxi naar het bus station waar ik de bus neem naar Douala. Deze keer hoop ik op een beter bus dan vorige keer, helaas zijn die er niet. Dan maar voorin naast de chauffeur gaan zitten en dat helpt gelukkig. In de bus val ik steeds een beetje in slaap en ik wordt wakker als we aangekomen zijn in Douala.
Waarschijnlijk was het beter geweest als ik eerder wakker was geworden want de drukte van Douala en de opdringerige mannen die zich meteen om me heen verzamelen overrompelen me een beetje. Iedereen probeert me hun busje of auto in te krijgen en het duurt even voordat ik door heb wat ik het beste kan kiezen. Uiteindelijk kom ik in een busje terecht dat het goedskoopst was. Als ik weer voorin plaats neem steken er 5 armen door het raampje van mannen die me waarschuwen dat dit een slechte bus is en dat ik beter bij hun in hun auto kan stappen.. Als ik ze weg wuif probeert er zelfs 1 m’n portemonaille uit m’n handen te grijpen. Deze krijgt een klap naar z’n hoofd en als hij het daarna nog een keertje probeert sta ik op het punt om hem met m’n ellenboog een blauw oog te geven als gelukkig het busje wegrijdt. Goed dat was Douala.. maar nee.. het busje is een soort stadsbusje en zet me uiteindelijk vlak bij het station af waar de grote bus naar Yaounde van vertrekt. Gelukkig blijf ik deze rit wakker en kan ik het helemaal aan om me weer in de menigte in Douala te mengen. Ik wimpel iedereen af en stop m’n geld goed weg. Bij het station haal ik een kaartje, wat opeens veel duurder is dan op de heenweg (7000 i.p.v. 5000 cfa), maar de prijs staat zo overal aangegeven en dus betaal ik het maar in de hoop een goeie plaats te kunnen bemachtingen. Als ik naar buiten ga om in de overvullen bus te gaan stappen wordt ik terug verwezen naar de geairconditionde hal. Dat was gelukkig niet de bus naar Yaounde. Een paar minuten later staat iedereen op en loopt naar een andere bus. Een geheel geairconditionde bus waar zelfs helpers staan die aan je tas een kaartje hangen zodat ze weten van wie welke bagage is. Keurig wordt door een juffrouw de kaartjes gestampeld. En ik neem voorin de bus plaats vlak voor de tv waar ‘West Life’ met een life concert bezig is… Dit is het geld meer dan waard, vooral als de bus ook nog eens te vroeg vertrekt en niet vol zit, zodat ik een hele bank voor me alleen heb! Ongelofelijk, wat een verschil en om eerlijk te zijn ik heb geen flauw idee of ik nu ergens anders kaartjes heb gekocht dan normaal of dat dit stom toeval is. Hoe dan ook dit is erg confortabel reizen, vooral als halverwege de reis een vrouw langs komt met sandwiches en drinken en ze me raar aankijkt als ik ervoor wil betalen.. Dit eten en drinken is gratis in de bus!!???!! We komen uiteraard optijd aan in Yaounde waar ik Solenge bel. Even later komt Silvie me ophalen. We stoppen onderweg nog even bij een begrafenis (cafeetje waar iedereen te veel zit te drinken) om daar wat mensen te groeten. Dit is weer lekker gezellig en ik heb weer een hoop lol met de mensen, die me een voor een of zelf als vrouw willen of willen uithuwelijken aan hun zoon. We zijn allemaal geamuseerd als ik het spelletje mee speel. Dit is trouwens ook het eerste tentje waar ik huisdieren over de grond zie lopen namelijk 2 cavias!
Ondertussen doen m’n knieen en tenen meer en meer pijn en ben ik blij als we richting huis gaan. Daar neem ik als eerste een douche en was ik me flink! Daarna hebben Silvie en Solenge weer een heerlijke vis voor me klaar gemaakt, waar ik meer dan normaal van smul, omdat het eten van gisteravond nou niet echt m’n buik had gevuld.. Voor de rest geniet ik van het bijkletsen met deze lieve mensen die zo ontzettend goed voor me zorgen. Ik vraag me af wat ik in hemelsnaam terug kan geven als dank.
Ik eet met weer vol bij Soange, want de 2 dagen Mnt Cameroon waren, wat betrect eten niet al te goed verlopen. S avonds pak ik weer opnieuw m´n tas in voor kribi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
