bij de familie in Yaounde
Door: Penny
Blijf op de hoogte en volg Penny
27 Maart 2005 | Nederland, Amsterdam
Vrijdag
Vanacht heb ik in de oude kamer van Leonie geslapen omdat ik me had bedacht dat de zon niet de hele dag op de andere kant van het dortoire staat en deze kamer dus wel eens veel koeler zou kunnen zijn. Ik slaap er redelijk, maar nog steeds niet ideaal.. ’s ochtends staan ik vroeg op, douche nog even snel en sta dan buiten klaar met Joost om door Hamidou naar de bus gebracht te worden, maar na 20 minuten wachten is Hamidou nog nergens te vinden.. We hebben heel veel bagage, maar toch besluit ik om klado’s te gaan zoeken om ons erheen te brengen. Even later vertrekken 3 overbeladen klado’s het dortoire en komen we precies om 6 uur aan bij de bus, die dan ook zou vertrekken.. Maar goed, dit is Afrika en dus hebben we als we aan komen nog wel even.. Er is zelfs nog tijd om met de klado nog even langs een bakker te gaan.. Een uurtje later zit iedereen en alles (kippen, tomaten, gedroogde vis.. noem maar op..) in de bus en rijden we Maroua uit.
De andere studenten vertrekken rond de zelfde tijd uit Maroua richting Benoue, dus Joost en ik zijn benieuwd of we ze nog tegen zullen komen onderweg. We hopen ze in Garoua nog in het super restaurant tegen te komen, want daar maakt de bus een 15 minuten stop.
Heel toevallig rijden we na een uurtje een controle post voorbij en zien we dat de auto van de studenten aan de kant staan. Ze worden gecontroleerd op papieren.. helaas zien ze ons niet.. Maar de kans wordt nu wel groot dat we ze in Garoua nog even gaan zien.
Voor ons in de bus zit een grote man die de hele tijd zit te fitten op iedereen. Eerst ergeren we ons er een beetje aan, maar als we worden aangehouden bij een controle post en de gandarme bij het zien van deze man meteen in de houding springt, bedenken we ons. Hij is een hele hoge pief bij de politie en dat scheelt een boel controle stops. Al is het op een gegeven moment wel lagwekkend hoe alle politie agenten als boeldozers de bus binnen stampen en na het zien van de man als kleine gehoorzame kindjes meteen weer de bus verlaten..
Achter ons in de bus zit een Nederlands echtpaar dat al jaren in Kameroen werkt. We kletsen wat over ons werk in Kameroen en krijgen het nummer van mee. Mochten we problemen met verblijfplaatsen hebben in Yaounde dan mogen we altijd bij hun komen slapen. Ze hebben al 4 jaar een groot huis in Yaounde. Maar ik had al via via een huis gegeregeld in Yaounde en dat we worden opgehaald op het station, dus waarschijnlijk hoeven we geen gebruik te maken van dit aanbod.
Met Joost gaat het trouwens steeds minder goed, hij is nu nog maar in staat 5 minuten actief te zijn en stort daarna weer grondig in.. We besluiten zo snel mogelijk naar Yaounde te gaan en daar te proberen het vliegtuig te verzetten zodat hij zo snel mogelijk in Nederland is.
Als we in Garoua aan komen nemen we snel een laatste milkshake in het superrestaurant en nog geen 5 minuten later komen de andere studenten binnen lopen. Gezellig.. maar wij hebben maar weinig tijd en gaan al snel weer naar de bus. De rit is lang en heet. In maroua was het 38 graden, in de bus is het 37 graden, in Garoua is het boven de 40 en we zijn dan ook blij als we in Ngaoundere aankomen. Ngaoundere ligt op een plateau waardoor het daar maar 28 graden is. En het is ongelofelijk, maar 28 graden voelt al een beetje frisjes aan.. Op het station regelen we een porteur voor onze bagage. Daarna probeert Joost kaartjes te regelen, maar het is hopeloos, alle plaatsen zijn al gereserveerd. We besluiten te wachten tot 4 uur, dan worden de niet opgehaalde reserveringen vrijgegeven. Rond 3 uur komen we onze porteur weer tegen.. ‘Nog steeds geen kaartjes?’ Nee dus, hmm.. hij kan wel iets regelen zegt hij. Even later komt hij terug en vraagt of we bereidt zijn 10.000 cfa meer te betalen.. Joost z’n conditie gaat steeds verder achteruit en de enige andere opties zijn of morgen weer proberen of 16 uur lang op een houten stoel te zitten.. We doen het dus maar.. Via een aantal smerige mannetjes wordt er wat rondgebeld en uiteindelijk komen we erachter dat de baas van de touristique bus nog 4 slaapplaatsen heeft gereserveerd, maar er maar 2 gaat gebruiken.. Het is heel erg spannend, want deze weg is niet helemaal legaal.. maar we willen nou eenmaal graag een slaapplaats in de trein.. We vragen ons af of we er goed aan gedaan hebben het 60.000cfa en onze kopies van paspoorten mee te hebben gegeven.. maar uiteindelijk komt het goed, alhoewel, de slaapplaatsen zijn niet gelukt, maar we krijgen wel keurig ons geld en papieren terug. Maar wat nu.. Rond 4 uur ga ik het maar eens proberen.. Ik sta in de rij en opeens wordt er naar me gepsst.. In de gang naast het kantoortje staat een andere porteur mij te roepen.. Ik besluit er maar heen te lopen.. Hij zegt dat hij wat geregeld heeft en dat ik bij de directeur moet langs komen van de trein.. Eehhh.. oke.. ik moet in een kamertje even wachten.. en dan wordt ik opgehaald door een guard.. Hij legt me uit dat hij heeft gegereld dat ik naar de directeur mag om daar om 2 slaapplaatsen te vragen.. hij brabbeld nog wat frans wat ik niet begrijp maar wat volgens mij wel belangrijk is om te begrijpen.. en ik wordt steeds zenuwachtiger.. Even later kom ik in de secretariaats kamer van de directeur boven in het stationsgebouw. Ik vraag aan de guard of hij niet met me mee kan gaan.. maar dat kan niet. Even later mag ik doorlopen. De kamer is groot en met plushe rood bekleed.. Maar gelukkig spreekt de directeur engels.. Ik hou een zielig verhaal op dat m’n man ziek is en dat we zo snel mogelijk naar Yaounde willen om daar het vliegtuig naar Nederland te pakken en dat we dus geen tijd hebben gehad om te reserveren.. De directeur begrijpt het en belt of er nog plaatsen vrij zijn. Nog 2 bedden.. Hij schrijft een briefje met z’n handtekening wat ik benenden bij de bali moet inleveren.. Oke.. Half chakend kom ik de kamer weer uit en regel ik de kaartje beneden bij de desk. Zo, wij hebben een 2 persoons wagonlit! Als ik weer bij Joost aan kom is het zielige verhaal wat ik net heb opgehouden helemaal niet zo gelogen.. Hij kan niet eens meer rechtopzitten.. De porteurs die het geregeld hebben vragen uiteraad hun portie geld voor het regelen.. en we zijn te blij dat we kaartjes hebben om nog eens te gaan onderhandelen met hen.. Nu zijn het dus dure kaartjes geworden, maar het kan ons niet zo veel schelen.. Op het station ontmoeten we nog 3 meisjes en een jonge die ook in het Zuiden gaan reizen. We wisselen telefoonnummers uit. Een paar uur later liggen we in onze bedden in de trein, die gelukkig gewoon weer op tijd vertrekt.
De reis verloopt uitstekend en eindelijk krijg ik m’n welverdiende uurtjes slaap in de trein waar het minimaal 20 graden koeler is dan in Maroua! Het landschap is weer prachtig, eindelijk weer groen en wat voor n groen.. tropisch groen! Ik geniet er volop van en kijk uit om tropisch regenwoud te gaan bezoeken..
Zaterdag
’s ochtends komen we keurig om half 10 aan op het station in Yaounde. Daar bel ik met Didier, de man van Solenge, familie van Manga, een collega van Janine in Nederland. Manga heeft zijn familie geregeld om Joost en mij op te vangen in Yaounde. Nog geen 3 minuten later komt Didier met z’n auto aan bij het station en stappen Joost en ik in de met rood plushe gestoffeerde auto in de hoop in goeie handen te zijn gevallen.. Didier loopt in een trainingspak met gouden kettingen en in de auto staat keihard Kameroenese muziek op. We rijden door Yaounde en komen uiteindelijk aan in een middelklasse wijk waar we uiteindelijk via een begate weg bij een roze huis aankomen. Binnen ontmoeten we Solenge en nog meer familie leden, waarvan ik de relaties nog niet helemaal begrijp. In de kamer staan weer grote feuteuilles en een tv hard aan. We zetten onze spullen in de slaapkamer waar we ogenschijnlijk ook zullen slapen. De kamer hangt vol met kleren en ondergoed, het bed is keurig opgemaakt, maar de kamer oogt als een kamer in een heel oud vervallen huis in Nederland. Ik heb moeite met me hier thuis te voelen en voel me overweldigd door al de mensen in het huis. Ik vraag me af of we ons er wel goed aan doen hier te blijven en of we niet beter naar de Nederlandse familie kunnen gaan. De moeder van Joost heeft inmiddels een vliegtuig voor Joost voor vanavond geregeld en bij de gedachten dat ik hier twee weken op mezelf ben aangewezen breekt het zweet me wel even uit. Ik probeer me er overheen te zetten en loop verkenned wat in het huis rond en socialize zo veel mogelijk met de familie. Nog steeds ben ik er nog niet van overtuigd dat ik in goede handen ben gekomen, ondanks het heerlijke ontbijt dat we krijgen voorgeschoteld. Ondertussen wordt de badkamer voor ons verbouwd. Na het ontbijt frissen we ons op. De badkamer is dan net verbouwd, maar alles lekt en de regenworm in de wc doet me afvragen waar ik in hemelsnaam beland ben. Af en toe komt er een geur op me af dat me doet denken aan de koeien stallen bij Jacomine op de boerderij in Oegstgeest.. Ik haal een paar keer diep adem en stap daarna onder de steen koude douche. Nu ik weer wat schooners aan heb probeer ik me hier meer thuis te gaan voelen. Ik help wat met het koken van het eten, praat wat met Silvie (de dochter van de zus van Solenge en Mange), ze verteld hoe ze er naar uit hebben gekeken dat we zouden komen en dat ze van alles van plan zijn te gaan doen. Morgen lekker gaan eten en ze wil dol graag m’n haar invlechten.. Na een uurtje voel ik me hier helemaal thuis. Solenge is zo’n lieve vrouw! Ze is de hele dag in de weer met voor de kinderen zorgen, eten op tafel zetten, zorgen dat mij aan niets ontbreekt, en ondertussen voor de hele buurt groeten pureren in een machine die bij de deur staat.. Ongelofelijk en ik zeg haar dan ook hoe knap ik het vind dat ze zo veel werk verricht..
’s Middags staat er een heerlijke maaltijd op tafel; vis, patat, groentes, saus etc.. We eten er volop van en daarna is het tijd om naar het vliegveld te gaan om Joost weg te brengen. Ik voel me gelukkig helemaal op me gemak zeker wanneer Didier z’n trainingpak heeft ingeruild voor een hele mooie nette witte boubou en er piekfijn uitziet. We vertrekken veels te vroeg voor het geval er problemen zijn met de verzette ticket. En dat is maar goed ook, want we zijn nog geen 50 meter van huis en de leiding van de benzine is gescheurd toen we over een hele hoge hobbel voor het huis reden.. Snel rijden we met het restje beninze dat nog in de auto zit naar een mannetje dat Didier nog wel kent.. Didier kent overal in de stad mannetjes die als slaafjes voor hem aan het werk gaan.. dat stelt me gerust en ondertussen begin ik me te realiseren dat het huis waar ik in ben beland waarschijnlijk een stuk rijker is dan ik had gedacht. Manga had vanmiddag nog opgebeld of alles naar wens was en dat als ik iets nodig had ik het gewoon moest vragen.. Ik voel me nu bijna schuldig dat ik zo zat te twijfelen in het begin en zou nu het liefst nog dagen hier willen blijven. Didier en Solenge zijn zo behulpzaam en maken zich zelfs zorgen over Joost of hij het wel allemaal gaat redden met het vliegtuig.. Tijdens het repareren bieden we ze een drankje aan in het cafeetje. Als de auto weer is gerepareerd rijden we naar het vliegveld. Daar is het nog even een gedoe met de ticket, maar uiteindelijk is alles gelukt en zijn zelfs de grassen zonder problemen door de douane heen.
Ik neem afscheid van Joost en vertrek daarna helemaal alleen met Didier en Solenge weer terug naar huis. Althans dat dacht ik.. Het is 1 grote drukte van verkeer en mensen op straat. Ik weet bijna zeker dat ik de enige blanke ben die zich nu in de stad bevind en ben dan ook blij dat de raampjes van de auto zijn geblindeerd! Midden in de grote stad stoppen we. Didier stapt uit en groep wat mensen, Solenge lacht en zegt dat we ook gaan uitstappen.. Ik begrijp er niets van maar stap maar uit. Meteen wordt me een drankje aangeboden en even later zit ik met Solenge op een bankje met een aantal vrienden van Didier midden in Yaounde gezellig een drankje te doen op straat! Geweldig! Zoveel mensen en autos.. wat een drukte! Solenge wil graag een traditionele 8 maart (vrouwendag! Hier een heel groot feest!) outfit voor me laten maken om naar nederland te nemen. Een uurtje later stappen we weer in de auto. Ik ben bekaf en ben blij als we thuis aan komen. Eigenlijk wil ik meteen in bed duiken. Het is 10 uur ’s avonds en de hele familie gaat nu pas aan het avond eten. Ik zit nog vol van de vis en excuseer me en val nog geen 5 minuten later in slaap..
Zondag
’s Ochtends wordt ik weer wakker.. Ik zie dat ik zelfs onder de lakens ben gaan liggen vanacht omdat het hier zo koel is! O, wat heb ik heerlijk geslapen vanacht, dat doet me goed! Rond half 9 wordt er op m’n deur geklopt en maakt Solenge me wakker voor het ontbijt. Wat een top vrouw! Het is zondag en Didier hoeft vandaag niet te werken. Gisteren heb ik de meisjes van het station in Yaounde gebeld en een afspraak gemaakt om vandaag wat plannen te bespreken voor het reizen. Helaas is 1 van de meisjes ziek en zullen we op z’n vroegst dinsdag vertrekken naar Mount Cameroon. Geeft niet, dan heb ik nog even de tijd om bij te komen..
Maandag
Oh wat heb ik weer heerlijk geslapen! Ik heb het hier echt naar m’n zin! Grotendeels ook omdat Solenge zo goed voor me zorgt. ’s Ochtends staat er een heerlijk omelet met vers brood en advocado salade voor me klaar. ’s Middags maakt ze een heerlijke warme maaltijd met vis of vlees en rijst of couscous. Vandaag zou ze couscous maken, maar dat was niet dezelfde couscous als in Nederland. Om eerlijk te zijn, het was erg vies en het slijmerige sausje was nog erger.. Gelukkig had ze hier uiteraard op gerekend (top vrouw!) en had ze ook nog ander vlees met andere saus met rijst gemaakt… ongelofelijk!
Vanochtend ben ik met Solenge mee geweest naar de salon om haar haar te laten doen voor 8 maart: Vrouwen dag! We liepen een kortere route midden door de wijk.. over de rood gekleurde aarde over een hele hoop afval en bijna weggespoelde weg. Ik kan me zo voorstellen dat als het hier hevig regent er wel een aantal huisjes van de helling gespoeld kunnen worden. Tussen de huisjes staan palmbomen en bananenbomen. Het is echt een tropisch aangezicht! De berg op kost wat moeite met de zon op onze rug en bezweet en al komen we in de salon aan. Haar haar wordt eerst al zigzaggend ingevlochten en daarna wordt op de vlecht nethaar genaaid.. geweldig. Vervolgens wordt dit haar ingevlochten en het resultaat is erg mooi geworden.
’s Middags na het eten ga ik met Solenge de stad in met de taxi om meche te kopen voor m’n rasta. Ergens in de stad is een winkeltje waar ik precies vind wat ik nodig heb. Daarna duiken we nog snel even een cafeetje in. En dan begint het toch opeens te stort regenen! Ik hoop maar dat alle huisjes er nog staan.
’s Avonds maakt Solenge weer een heerlijke gebarbequede kip klaar en daarna maak ik me klaar om morgen ochtend te kunnen vertrekken voor Mount Cameroon! Een niet al te zware tas met warme kleren.. Ik ben benieuwd..
Dinsdag 8 Maart
Al kan ik de slaap niet helemaal vatten, toch blijft het zeer speciaal om zo buiten te slapen. Op de achtergrond kun je de zee horen. Als ik eindelijk in slaap val wordt ik wakker door de felle flitsen. Daarna gaat het stormen en onweren. Even denken we dat het beter is naar binnen te gaan, maar we worden maar een beetje nat, dus blijven we buiten liggen.
Vanacht heb ik in de oude kamer van Leonie geslapen omdat ik me had bedacht dat de zon niet de hele dag op de andere kant van het dortoire staat en deze kamer dus wel eens veel koeler zou kunnen zijn. Ik slaap er redelijk, maar nog steeds niet ideaal.. ’s ochtends staan ik vroeg op, douche nog even snel en sta dan buiten klaar met Joost om door Hamidou naar de bus gebracht te worden, maar na 20 minuten wachten is Hamidou nog nergens te vinden.. We hebben heel veel bagage, maar toch besluit ik om klado’s te gaan zoeken om ons erheen te brengen. Even later vertrekken 3 overbeladen klado’s het dortoire en komen we precies om 6 uur aan bij de bus, die dan ook zou vertrekken.. Maar goed, dit is Afrika en dus hebben we als we aan komen nog wel even.. Er is zelfs nog tijd om met de klado nog even langs een bakker te gaan.. Een uurtje later zit iedereen en alles (kippen, tomaten, gedroogde vis.. noem maar op..) in de bus en rijden we Maroua uit.
De andere studenten vertrekken rond de zelfde tijd uit Maroua richting Benoue, dus Joost en ik zijn benieuwd of we ze nog tegen zullen komen onderweg. We hopen ze in Garoua nog in het super restaurant tegen te komen, want daar maakt de bus een 15 minuten stop.
Heel toevallig rijden we na een uurtje een controle post voorbij en zien we dat de auto van de studenten aan de kant staan. Ze worden gecontroleerd op papieren.. helaas zien ze ons niet.. Maar de kans wordt nu wel groot dat we ze in Garoua nog even gaan zien.
Voor ons in de bus zit een grote man die de hele tijd zit te fitten op iedereen. Eerst ergeren we ons er een beetje aan, maar als we worden aangehouden bij een controle post en de gandarme bij het zien van deze man meteen in de houding springt, bedenken we ons. Hij is een hele hoge pief bij de politie en dat scheelt een boel controle stops. Al is het op een gegeven moment wel lagwekkend hoe alle politie agenten als boeldozers de bus binnen stampen en na het zien van de man als kleine gehoorzame kindjes meteen weer de bus verlaten..
Achter ons in de bus zit een Nederlands echtpaar dat al jaren in Kameroen werkt. We kletsen wat over ons werk in Kameroen en krijgen het nummer van mee. Mochten we problemen met verblijfplaatsen hebben in Yaounde dan mogen we altijd bij hun komen slapen. Ze hebben al 4 jaar een groot huis in Yaounde. Maar ik had al via via een huis gegeregeld in Yaounde en dat we worden opgehaald op het station, dus waarschijnlijk hoeven we geen gebruik te maken van dit aanbod.
Met Joost gaat het trouwens steeds minder goed, hij is nu nog maar in staat 5 minuten actief te zijn en stort daarna weer grondig in.. We besluiten zo snel mogelijk naar Yaounde te gaan en daar te proberen het vliegtuig te verzetten zodat hij zo snel mogelijk in Nederland is.
Als we in Garoua aan komen nemen we snel een laatste milkshake in het superrestaurant en nog geen 5 minuten later komen de andere studenten binnen lopen. Gezellig.. maar wij hebben maar weinig tijd en gaan al snel weer naar de bus. De rit is lang en heet. In maroua was het 38 graden, in de bus is het 37 graden, in Garoua is het boven de 40 en we zijn dan ook blij als we in Ngaoundere aankomen. Ngaoundere ligt op een plateau waardoor het daar maar 28 graden is. En het is ongelofelijk, maar 28 graden voelt al een beetje frisjes aan.. Op het station regelen we een porteur voor onze bagage. Daarna probeert Joost kaartjes te regelen, maar het is hopeloos, alle plaatsen zijn al gereserveerd. We besluiten te wachten tot 4 uur, dan worden de niet opgehaalde reserveringen vrijgegeven. Rond 3 uur komen we onze porteur weer tegen.. ‘Nog steeds geen kaartjes?’ Nee dus, hmm.. hij kan wel iets regelen zegt hij. Even later komt hij terug en vraagt of we bereidt zijn 10.000 cfa meer te betalen.. Joost z’n conditie gaat steeds verder achteruit en de enige andere opties zijn of morgen weer proberen of 16 uur lang op een houten stoel te zitten.. We doen het dus maar.. Via een aantal smerige mannetjes wordt er wat rondgebeld en uiteindelijk komen we erachter dat de baas van de touristique bus nog 4 slaapplaatsen heeft gereserveerd, maar er maar 2 gaat gebruiken.. Het is heel erg spannend, want deze weg is niet helemaal legaal.. maar we willen nou eenmaal graag een slaapplaats in de trein.. We vragen ons af of we er goed aan gedaan hebben het 60.000cfa en onze kopies van paspoorten mee te hebben gegeven.. maar uiteindelijk komt het goed, alhoewel, de slaapplaatsen zijn niet gelukt, maar we krijgen wel keurig ons geld en papieren terug. Maar wat nu.. Rond 4 uur ga ik het maar eens proberen.. Ik sta in de rij en opeens wordt er naar me gepsst.. In de gang naast het kantoortje staat een andere porteur mij te roepen.. Ik besluit er maar heen te lopen.. Hij zegt dat hij wat geregeld heeft en dat ik bij de directeur moet langs komen van de trein.. Eehhh.. oke.. ik moet in een kamertje even wachten.. en dan wordt ik opgehaald door een guard.. Hij legt me uit dat hij heeft gegereld dat ik naar de directeur mag om daar om 2 slaapplaatsen te vragen.. hij brabbeld nog wat frans wat ik niet begrijp maar wat volgens mij wel belangrijk is om te begrijpen.. en ik wordt steeds zenuwachtiger.. Even later kom ik in de secretariaats kamer van de directeur boven in het stationsgebouw. Ik vraag aan de guard of hij niet met me mee kan gaan.. maar dat kan niet. Even later mag ik doorlopen. De kamer is groot en met plushe rood bekleed.. Maar gelukkig spreekt de directeur engels.. Ik hou een zielig verhaal op dat m’n man ziek is en dat we zo snel mogelijk naar Yaounde willen om daar het vliegtuig naar Nederland te pakken en dat we dus geen tijd hebben gehad om te reserveren.. De directeur begrijpt het en belt of er nog plaatsen vrij zijn. Nog 2 bedden.. Hij schrijft een briefje met z’n handtekening wat ik benenden bij de bali moet inleveren.. Oke.. Half chakend kom ik de kamer weer uit en regel ik de kaartje beneden bij de desk. Zo, wij hebben een 2 persoons wagonlit! Als ik weer bij Joost aan kom is het zielige verhaal wat ik net heb opgehouden helemaal niet zo gelogen.. Hij kan niet eens meer rechtopzitten.. De porteurs die het geregeld hebben vragen uiteraad hun portie geld voor het regelen.. en we zijn te blij dat we kaartjes hebben om nog eens te gaan onderhandelen met hen.. Nu zijn het dus dure kaartjes geworden, maar het kan ons niet zo veel schelen.. Op het station ontmoeten we nog 3 meisjes en een jonge die ook in het Zuiden gaan reizen. We wisselen telefoonnummers uit. Een paar uur later liggen we in onze bedden in de trein, die gelukkig gewoon weer op tijd vertrekt.
De reis verloopt uitstekend en eindelijk krijg ik m’n welverdiende uurtjes slaap in de trein waar het minimaal 20 graden koeler is dan in Maroua! Het landschap is weer prachtig, eindelijk weer groen en wat voor n groen.. tropisch groen! Ik geniet er volop van en kijk uit om tropisch regenwoud te gaan bezoeken..
Zaterdag
’s ochtends komen we keurig om half 10 aan op het station in Yaounde. Daar bel ik met Didier, de man van Solenge, familie van Manga, een collega van Janine in Nederland. Manga heeft zijn familie geregeld om Joost en mij op te vangen in Yaounde. Nog geen 3 minuten later komt Didier met z’n auto aan bij het station en stappen Joost en ik in de met rood plushe gestoffeerde auto in de hoop in goeie handen te zijn gevallen.. Didier loopt in een trainingspak met gouden kettingen en in de auto staat keihard Kameroenese muziek op. We rijden door Yaounde en komen uiteindelijk aan in een middelklasse wijk waar we uiteindelijk via een begate weg bij een roze huis aankomen. Binnen ontmoeten we Solenge en nog meer familie leden, waarvan ik de relaties nog niet helemaal begrijp. In de kamer staan weer grote feuteuilles en een tv hard aan. We zetten onze spullen in de slaapkamer waar we ogenschijnlijk ook zullen slapen. De kamer hangt vol met kleren en ondergoed, het bed is keurig opgemaakt, maar de kamer oogt als een kamer in een heel oud vervallen huis in Nederland. Ik heb moeite met me hier thuis te voelen en voel me overweldigd door al de mensen in het huis. Ik vraag me af of we ons er wel goed aan doen hier te blijven en of we niet beter naar de Nederlandse familie kunnen gaan. De moeder van Joost heeft inmiddels een vliegtuig voor Joost voor vanavond geregeld en bij de gedachten dat ik hier twee weken op mezelf ben aangewezen breekt het zweet me wel even uit. Ik probeer me er overheen te zetten en loop verkenned wat in het huis rond en socialize zo veel mogelijk met de familie. Nog steeds ben ik er nog niet van overtuigd dat ik in goede handen ben gekomen, ondanks het heerlijke ontbijt dat we krijgen voorgeschoteld. Ondertussen wordt de badkamer voor ons verbouwd. Na het ontbijt frissen we ons op. De badkamer is dan net verbouwd, maar alles lekt en de regenworm in de wc doet me afvragen waar ik in hemelsnaam beland ben. Af en toe komt er een geur op me af dat me doet denken aan de koeien stallen bij Jacomine op de boerderij in Oegstgeest.. Ik haal een paar keer diep adem en stap daarna onder de steen koude douche. Nu ik weer wat schooners aan heb probeer ik me hier meer thuis te gaan voelen. Ik help wat met het koken van het eten, praat wat met Silvie (de dochter van de zus van Solenge en Mange), ze verteld hoe ze er naar uit hebben gekeken dat we zouden komen en dat ze van alles van plan zijn te gaan doen. Morgen lekker gaan eten en ze wil dol graag m’n haar invlechten.. Na een uurtje voel ik me hier helemaal thuis. Solenge is zo’n lieve vrouw! Ze is de hele dag in de weer met voor de kinderen zorgen, eten op tafel zetten, zorgen dat mij aan niets ontbreekt, en ondertussen voor de hele buurt groeten pureren in een machine die bij de deur staat.. Ongelofelijk en ik zeg haar dan ook hoe knap ik het vind dat ze zo veel werk verricht..
’s Middags staat er een heerlijke maaltijd op tafel; vis, patat, groentes, saus etc.. We eten er volop van en daarna is het tijd om naar het vliegveld te gaan om Joost weg te brengen. Ik voel me gelukkig helemaal op me gemak zeker wanneer Didier z’n trainingpak heeft ingeruild voor een hele mooie nette witte boubou en er piekfijn uitziet. We vertrekken veels te vroeg voor het geval er problemen zijn met de verzette ticket. En dat is maar goed ook, want we zijn nog geen 50 meter van huis en de leiding van de benzine is gescheurd toen we over een hele hoge hobbel voor het huis reden.. Snel rijden we met het restje beninze dat nog in de auto zit naar een mannetje dat Didier nog wel kent.. Didier kent overal in de stad mannetjes die als slaafjes voor hem aan het werk gaan.. dat stelt me gerust en ondertussen begin ik me te realiseren dat het huis waar ik in ben beland waarschijnlijk een stuk rijker is dan ik had gedacht. Manga had vanmiddag nog opgebeld of alles naar wens was en dat als ik iets nodig had ik het gewoon moest vragen.. Ik voel me nu bijna schuldig dat ik zo zat te twijfelen in het begin en zou nu het liefst nog dagen hier willen blijven. Didier en Solenge zijn zo behulpzaam en maken zich zelfs zorgen over Joost of hij het wel allemaal gaat redden met het vliegtuig.. Tijdens het repareren bieden we ze een drankje aan in het cafeetje. Als de auto weer is gerepareerd rijden we naar het vliegveld. Daar is het nog even een gedoe met de ticket, maar uiteindelijk is alles gelukt en zijn zelfs de grassen zonder problemen door de douane heen.
Ik neem afscheid van Joost en vertrek daarna helemaal alleen met Didier en Solenge weer terug naar huis. Althans dat dacht ik.. Het is 1 grote drukte van verkeer en mensen op straat. Ik weet bijna zeker dat ik de enige blanke ben die zich nu in de stad bevind en ben dan ook blij dat de raampjes van de auto zijn geblindeerd! Midden in de grote stad stoppen we. Didier stapt uit en groep wat mensen, Solenge lacht en zegt dat we ook gaan uitstappen.. Ik begrijp er niets van maar stap maar uit. Meteen wordt me een drankje aangeboden en even later zit ik met Solenge op een bankje met een aantal vrienden van Didier midden in Yaounde gezellig een drankje te doen op straat! Geweldig! Zoveel mensen en autos.. wat een drukte! Solenge wil graag een traditionele 8 maart (vrouwendag! Hier een heel groot feest!) outfit voor me laten maken om naar nederland te nemen. Een uurtje later stappen we weer in de auto. Ik ben bekaf en ben blij als we thuis aan komen. Eigenlijk wil ik meteen in bed duiken. Het is 10 uur ’s avonds en de hele familie gaat nu pas aan het avond eten. Ik zit nog vol van de vis en excuseer me en val nog geen 5 minuten later in slaap..
Zondag
’s Ochtends wordt ik weer wakker.. Ik zie dat ik zelfs onder de lakens ben gaan liggen vanacht omdat het hier zo koel is! O, wat heb ik heerlijk geslapen vanacht, dat doet me goed! Rond half 9 wordt er op m’n deur geklopt en maakt Solenge me wakker voor het ontbijt. Wat een top vrouw! Het is zondag en Didier hoeft vandaag niet te werken. Gisteren heb ik de meisjes van het station in Yaounde gebeld en een afspraak gemaakt om vandaag wat plannen te bespreken voor het reizen. Helaas is 1 van de meisjes ziek en zullen we op z’n vroegst dinsdag vertrekken naar Mount Cameroon. Geeft niet, dan heb ik nog even de tijd om bij te komen..
Maandag
Oh wat heb ik weer heerlijk geslapen! Ik heb het hier echt naar m’n zin! Grotendeels ook omdat Solenge zo goed voor me zorgt. ’s Ochtends staat er een heerlijk omelet met vers brood en advocado salade voor me klaar. ’s Middags maakt ze een heerlijke warme maaltijd met vis of vlees en rijst of couscous. Vandaag zou ze couscous maken, maar dat was niet dezelfde couscous als in Nederland. Om eerlijk te zijn, het was erg vies en het slijmerige sausje was nog erger.. Gelukkig had ze hier uiteraard op gerekend (top vrouw!) en had ze ook nog ander vlees met andere saus met rijst gemaakt… ongelofelijk!
Vanochtend ben ik met Solenge mee geweest naar de salon om haar haar te laten doen voor 8 maart: Vrouwen dag! We liepen een kortere route midden door de wijk.. over de rood gekleurde aarde over een hele hoop afval en bijna weggespoelde weg. Ik kan me zo voorstellen dat als het hier hevig regent er wel een aantal huisjes van de helling gespoeld kunnen worden. Tussen de huisjes staan palmbomen en bananenbomen. Het is echt een tropisch aangezicht! De berg op kost wat moeite met de zon op onze rug en bezweet en al komen we in de salon aan. Haar haar wordt eerst al zigzaggend ingevlochten en daarna wordt op de vlecht nethaar genaaid.. geweldig. Vervolgens wordt dit haar ingevlochten en het resultaat is erg mooi geworden.
’s Middags na het eten ga ik met Solenge de stad in met de taxi om meche te kopen voor m’n rasta. Ergens in de stad is een winkeltje waar ik precies vind wat ik nodig heb. Daarna duiken we nog snel even een cafeetje in. En dan begint het toch opeens te stort regenen! Ik hoop maar dat alle huisjes er nog staan.
’s Avonds maakt Solenge weer een heerlijke gebarbequede kip klaar en daarna maak ik me klaar om morgen ochtend te kunnen vertrekken voor Mount Cameroon! Een niet al te zware tas met warme kleren.. Ik ben benieuwd..
Dinsdag 8 Maart
Al kan ik de slaap niet helemaal vatten, toch blijft het zeer speciaal om zo buiten te slapen. Op de achtergrond kun je de zee horen. Als ik eindelijk in slaap val wordt ik wakker door de felle flitsen. Daarna gaat het stormen en onweren. Even denken we dat het beter is naar binnen te gaan, maar we worden maar een beetje nat, dus blijven we buiten liggen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
